ΜΩΧΑΜΕΤ-ΜΙΧΑΗΛ

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι και αληθινή…

Ένα παιδί που ξεφεύγει από τον πόλεμο και την καταστροφή, ένας νεαρός άνδρας που μεγαλώνει μέσα στην αγάπη των ανθρώπων που συνάντησε. Ένας επιστήμονας που γυρνάει στην πατρίδα του για να δώσει λίγα απ΄ όσα έλαβε. Που επιζητεί να ζήσει και να προσφέρει, όσο μπορεί, όπως ο  Σωτήρας του, ο Χριστός.

Ένα μυθιστόρημα που διαβάζουμε με κομμένη την ανάσα, μέχρι την τελευταία σελίδα του.

«Ένας άνθρωπος μέσα στο άπειρο σύμπαν… Απειροελάχιστος αυτός, πολεμώντας  μέσα σε απρόβλεπτο ωκεανό δοκιμασιών, δυσκολιών, θλίψεων, πόνων, πληγμάτων και τραυμάτων… Άνθρωπος με αίμα και δάκρυα και βάθος απροσμέτρητο, μέσα στη μικρότητά του, την αδυναμία του, τη μοναδικότητά του, την ελευθερία του…».

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Εγραψαν για το βιβλίο

Σχετικά με τη συγγραφέα

Γνωρίζω την συγγραφέα και έχω συνεργασθεί μαζί της στο παρελθόν. Ανάμεσα στα προσόντα της είναι η ευαισθησία της για τον άνθρωπο, η ευθυκρισία της και η επιμονή της για να ολοκληρώσει ένα έργο. Έπρεπε λοιπόν να φανταστώ ότι η ικανότητά της στο λόγο και την αφήγηση (επαγγελματικό της προσόν άλλωστε αφού είναι δασκάλα), κάποτε θα αποδιδόταν και ικανότητα στο γράψιμο. Δεν περίμενα ότι θα έγραφε μυθιστόρημα, που το θεωρώ δύσκολο έργο και έτσι με ιδιαίτερη έκπληξη άρχισα να διαβάζω το μυθιστόρημά της, « Μωχάμετ-Μιχάλης». Παρακάτω δεν ακολουθεί μια ολοκληρωμένη κριτική, αλλά μάλλον μια προτροπή για ανάγνωση, αφού εγώ είμαι ένας απλός αναγνώστης μυθιστορημάτων!

Σχετικά με το Αφγανιστάν.
Στην αρχή, το μυθιστόρημα, ξεκινά με ένα δικαιολογημένο αντιαμερικανισμό για τις «παράπλευρες απώλειες» του πολέμου του Αφγανιστάν. Ο πόλεμος αυτός, ο μακροβιότερος στην ιστορία των ΗΠΑ έληξε μόλις πέρσι (το 2021) μετά από 20 περίπου χρόνια. Σήμερα (2022) μετά την αποχώρηση των Αμερικάνων (αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο ήττα) το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν, όπως λέγεται πλέον, διοικείται από τους Ταλιμπάν. Είναι μια χώρα 35 περίπου εκατομμυρίων, πενταπλάσια σε έκταση από την Ελλάδα. Το μυθιστόρημα δεν είναι ιστορικό και πολύ παρασύρθηκα για τα ιστορικά του Αφγανιστάν, από το πλαίσιο ζωής του ήρωά της.

Χαρακτηριστικά-προεκτάσεις του μυθιστορήματος
Το μυθιστόρημα έχει ψυχολογικές με θρησκευτικές προεκτάσεις. Αναλύει τους ήρωές της με τρόπο ενίοτε υπερβολικό, όπως αρμόζει σε ένα αφήγημα, έτσι ώστε να ξεφεύγει από την τρέχουσα πραγματικότητα και να γίνεται συναρπαστικό, να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη! Και το πετυχαίνει όπως θα διαπιστώσετε από την ανάγνωση! Αυτό είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του έργου. Όχι οι πολιτικές ή θρησκευτικές πτυχές του, αλλά το ότι η πλοκή του παρασύρει τον αναγνώστη, για να δει τι θα γίνει παρακάτω. Έτσι ολοκλήρωσα και εγώ την ανάγνωση σε χρόνο ρεκόρ, και σας το παρουσιάζω με δυο μόνο λέξεις: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!Δεν έχει κουραστικές περιγραφές ή άχρηστες λεπτομέρειες. Μπαίνει κατευθείαν στο «ψητό» και οδηγεί τον αναγνώστη στα επόμενα κεφάλαια.

Φαντασία και πραγματικότητα
Κάθε φορά που διαβάζω ένα μυθιστόρημα αναρωτιέμαι εάν οι συγγραφείς γράφουν πράγματα της φαντασίας τους ή κομμάτια της ζωής τους. Από την ζωή της συγγραφέως γνωρίζω κάποιες πτυχές που συγγενεύουν με τους ήρωές της. Για παράδειγμα η οικογένειά της είχε φιλοξενήσει στο παρελθόν προσφυγόπουλα από τη Σερβία. Επομένως η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος μπορεί να είναι εν μέρει η συγγραφεύς, με όλες τις χαρές ή τις λύπες που έχει η ενασχόληση και η φιλοξενία αλλοδαπών. Και στο μυθιστόρημα τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα, διότι πρόκειται περί μουσουλμάνων. Δηλαδή προσφύγων συνδεδεμένων άρρηκτα με τις παραδόσεις τους. Όμως, η συγγραφέας, το αποδίδει το όλο θέμα με αριστοτεχνικό ρεαλισμό και πείθει τον αναγνώστη ότι έτσι έγιναν τα πράγματα! Ίσως και να έγιναν έτσι!

Η πτυχή της αγάπης.
Πέρα από την ευχαρίστηση που προκαλεί η ανάγνωση ενός μυθιστορήματος συχνά αναζητούμε και κάποια μηνύματα: Τι θέλει να πει ο ποιητής; Έτσι εδώ, το δύσκολο μήνυμα της «αγάπης άνευ όρων» σίγουρα αγγίζει την καρδιά και το μυαλό μας. Το μυθιστόρημα είναι ένα μυθιστόρημα αγάπης. Αγάπη που μπορεί να μας ξενίζει και να μας φαίνεται υπερβολική σε μερικά σημεία. Όμως το περίεργο είναι ότι στο βαθμό που γνωρίζω την οικογένεια της συγγραφέως, αυτή η υπερβολική αγάπη, είναι ένα χαρακτηριστικό της οικογένειάς της. Έχει δείξει πράγματι υπερβάλλουσα αγάπη. Η αγάπη δεν προκύπτει από το μυθιστόρημα. Προκύπτει από τη ζωή και καταγράφεται στο μυθιστόρημα. Η αγάπη που διακρίνει το μυθιστόρημα είναι αγάπη προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν είναι μόνο αγάπη ανθρώπων αλλά και αγάπη προς το Θεό, αγάπη προς τη φύση, αγάπη προς την κοινωνία, αγάπη προς την πατρίδα. Θα μπορούσα να γίνω σαφέστερος αλλά δεν θέλω. Εάν έχετε ερωτήσεις, τις απαντήσεις θα τις βρείτε στο μυθιστόρημα!

Η πτυχή του μίσους.
Μια άλλη πτυχή είναι οι σελίδες μίσους που περιγράφονται στο μυθιστόρημα. Και εδώ είναι μια απορία μου που θα ήθελα να την απευθύνω στη συγγραφέα: Έχετε πράγματι συναντήσει τόσο αρρωστημένο μίσος στη ζωή ή είναι μόνο ένα απλό γέννημα της φαντασίας; Πάντως περιγράφεται πολύ ρεαλιστικά! Να επισημάνω εδώ ότι είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή η σκηνή με το «κανέναν και τίποτα». Θυμίζει λιγάκι Οδυσσέα και Πολύφημο ή μάλλον μια ταινία μικρού μήκους. Αλήθεια, θα μπορούσε να αποδοθεί το μυθιστόρημα σε ταινία μικρού μήκους; Θα είχε ενδιαφέρον μια επιλογή σκηνών να αποδοθεί θεατρικά ή κινηματογραφικά!

Τέλος…
Σίγουρα διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα το μυαλό μας τρέχει σε ένα σωρό πράγματα, ερμηνείες, προεκτάσεις, συλλογισμούς που ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί να μην είχε την πρόθεση να τα αναφέρει ή έστω να τα υπονοήσει. Οι θεολογικοί προβληματισμοί που παρατίθενται στο βιβλίο ξεφεύγουν από τη δική μου ικανότητα κατανόησης. Αποτελούν όμως και αυτοί μια ενδιαφέρουσα πτυχή του βιβλίου. Ας σταματήσουμε όμως εδώ! Εύχομαι καλό διάβασμα!
                                      Κωνσταντίνος Καφετζόπουλος, Συντονιστής Εκπαιδευτικού έργου.