ΤΖΙΜ ΦΟΡΕΣΤ

Γεννήθηκα το 1941 στο Σολτ Λέικ της Γιούτα.

Η συγγραφική μου δραστηριότητα άρχισε στην ηλικία των πέντε ετών, όταν έγραψα με το χέρι μια οικογενειακή εφημερίδα, χρησιμοποιώντας αλφάβητο δικής μου εφεύρεσης. Βγήκε πολύ ωραία, μόνο που κανείς δεν μπορούσε να τη διαβάσει!

Βαπτίστηκα Χριστιανός σε μια Επισκοπελιανή ενορία στα δώδεκα χρόνια μου και αργότερα εντάχθηκα στο Ναυτικό, το οποίο όμως εγκατέλειψα ως αντιρρησίας συνείδησης.

Εργάστηκα στην εφημερίδα Καθολικός Εργάτης στη Νέα Υόρκη καθώς και σε άλλες εφημερίδες και έντυπα.

Μια σημαντική διάσταση της ζωής μου αποτελεί η ένταξή μου στα κινήματα ειρήνης, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που ήταν ενάντια στον Πόλεμο του Βιετνάμ.

Από τον Προτεσταντισμό πέρασα στον Καθολικισμό. Με τράβηξε η Λειτουργία, εκτιμούσα ιδιαίτερα την αίσθηση συν-ευθύνης των Καθολικών για όσα γίνονται στον κόσμο. Εντάχθηκα στην προσπάθεια Καθολικός Εργάτης της Dorothy Day, δούλεψα εθελοντικά στα Σπίτια Φιλοξενίας, όπου προσπαθούσαμε να ζούμε το Ευαγγέλιο μ’ έναν απλό και κυριολεκτικό τρόπο: Όσοι ανήκαμε στον Καθολικό Εργάτη, προσπαθούσαμε να έχουμε μόνο τα ελάχιστα απαραίτητα αγαθά∙ αγκαλιάζαμε εκούσια τη φτώχεια και μέναμε μακριά από τον πόλεμο και κάθε μορφή βίας.

Η Dorothy Day  με πήγε για πρώτη φορά σε μια Ρωσική Εκκλησία. Με γοήτευσε το γεγονός ότι στην Ορθοδοξία προσεύχεται και το σώμα: το σημείο του σταυρού, οι γονυκλισίες, οι μετάνοιες, απλές και στρωτές, η ορθοστασία την ώρα της Λειτουργίας, η παράδοση της καρδιακής προσευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», η προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία, με ιδιαίτερη έμφαση στη συγχώρηση ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Μυστήριο. Μου άρεσε να μένω στον Ναό και να παρακολουθώ από μακρυά το Μυστήριο της Εξομολόγησης: Ο εξομολογούμενος και ο πνευματικός, στο πλαϊνό κλίτος της εκκλησίας, απέναντι από το τέμπλο, σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο: σκηνή τρυφερότητας και οικειότητας. Η Εξομολόγηση ούτε τώρα μου φαίνεται εύκολη, αλλά δεν ζηλεύω τις μορφές της Χριστιανωσύνης που την έχουν αποκλείσει…

Την Κυριακή των Βαΐων του 1988 εισήλθα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Την Κυριακή της Πεντηκοστής με ακολούθησε και η σύζυγός μου, Νάνσυ.

Στην Ορθοδοξία νιώθουμε βαθύτερα δεμένοι με την πρώτη Εκκλησία, γευόμαστε μια ζωντανή λειτουργική ζωή. Πολλά από εκείνα που παραμελεί ο Καθολικισμός και έχουν εγκαταλείψει οι Προτεσταντικές Ομολογίες, ιδιαίτερα η εξομολόγηση και η νηστεία, στην Ορθόδοξη ζωή κατέχουν σημαντική θέση.

Το μεγάλο αυτό βήμα στην πνευματική μου ζωή επηρέασε και τους γονείς μου. Δεν με ακολούθησαν στον Καθολικισμό ούτε στην Ορθοδοξία∙ η μητέρα μου, παρά την ηλικία της και την αδυνατισμένη της όραση, συνέχισε να αγωνίζεται για τους φτωχούς, μέσα από τον Μεθοδισμό, την Ομολογία των νεανικών της χρόνων. Ο πατέρας μου, εξαντλημένος από την ασθένεια, δανείστηκε τον σταυρό που φορώ πάντα στο λαιμό μου. Τον κρατούσε σφιχτά στα χέρια του την ώρα της κοίμησής του.

Ο Jim Forest είναι γραμματέας της Ορθόδοξης Αδελφότητας για την Ειρήνη.