ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ

Ο γέρων Θαδδαίος γεννήθηκε στην πόλη Πέτροβατς στις 6 Οκτωβρίου του 1914. Οι γονείς του τον βάπτισαν αμέσως φοβούμενοι ότι το παιδί θα πεθάνει. Του έδωσαν το όνομα Τόμισλαβ. Έχασε τη μητέρα του στην παιδική του ηλικία κι αυτό επηρέασε τη σχέση του με τον πατέρα του, εφόσον παντρεύτηκε δεύτερη γυναίκα και απέκτησε μαζί της δυο παιδιά. Χάνοντας και τη δεύτερη σύζυγο ο πατέρας του παντρεύτηκε και τρίτη φορά. Όταν τελείωσε το δημοτικό οι γονείς του τον έστειλαν να μάθει ραπτική λαμβάνοντας υπόψη τους τη φιλάσθενη φύση του. Γρήγορα ο Τόμισλαβ προσπάθησε να πείσει τους γονείς του να του επιτρέψουν να μονάσει. Βλέποντας την αντίρρησή τους ο δεκαοκτάχρονος πλέον Τόμισλαβ έστειλε επιστολή στη μονή Γκόρνιακ ζητώντας να τον δεχθούν ως δόκιμο μοναχό. Συζητώντας μ’ έναν Ρώσο μοναχό για το είδος του μοναχισμού που ήθελε να ακολουθήσει τον παρότρυνε να πάει στη μονή του Μίλκοβο. Η μονή του Μίλκοβο απαρτίζονταν στην πλειονότητά της από Ρώσσους και είχαν αυστηρό τυπικό. Ηγούμενος της μονής ήταν ο Αμβρόσιος που επηρέασε πολύ την εξέλιξη του Θαδδαίου. Μετά το θάνατο του Αμβρόσιου ξέσπασε διαμάχη ανάμεσα στους μοναχούς για τη διαδοχή και ο Θαδδαίος εγκατέλειψε τη μονή πηγαίνοντας στο Βελιγράδι. Εκεί με τις ευλογίες του Πατριάρχη Βαρνάβα παρακολούθησε μαθήματα αγιογραφίας και μελέτησε τη μυστική θεολογία. Χειροτονήθηκε ιερομόναχος το 1938 και στάθηκε στο Πατριαρχείο του Πέτς. Διακόνησε σε πολλές μονές και επαρχίες της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μέχρι ότου καταλήξει στη μονή της Βιτόβνιτσα.

Τα χρόνια από την παιδική του ηλικία ως την κοίμησή του δεν ήταν εύκολα ούτε για το γέροντα Θαδδαίο ούτε και για τον ίδιο το Σερβικό λαό. Πλην των δυο Παγκοσμίων Πολέμων ήρθε ως άλλη μια βαριά δοκιμασία ο βομβαρδισμός της Σερβίας από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Ο γέρων καλούσε διαρκώς το λαό του σε μετάνοια, προσευχή και νηστεία με στόχο την πνευματική και ηθική κάθαρση. Πίστευε ακράδαντα ότι αν ο λαός μετανοήσει δε θα υποστεί άλλες δοκιμασίες και θα μπορέσει να αναπτύξει τις αρετές και τα χαρίσματα που του δώρισε ο Θεός. Επέμενε στο διαρκή πόλεμο κατά των λογισμών και των κακών πράξεων καλώντας στην προσήλωση στις αγαθές σκέψεις και έργα έναντι των συνανθρώπων μας. Η μεγάλη πνευματική εμπειρία του, η πραότητά του και η καλοσύνη του τον ανέδειξαν ως έναν από τους πλέον φημισμένους πνευματικούς πατέρες τόσο στη Σερβία όσο και σε άλλες ορθόδοξες χώρες. Απεβίωσε το 2003 έχοντας προσφέρει ανεκτίμητο έργο στην πνευματική διακονία του λαού του.